นิทานไม่รู้จบ

ครั้งหนึ่งมีเศรษฐีผู้หนึ่งชอบฟังนิทานเป็นชีวิตจิตใจ และเนื่องจากมีลูกสาวงดงามเป็นที่หมายปองของบรรดาหนุ่มๆ จึงเป็นเหตุให้ บรรดาหนุ่มพากันมาเอาใจเศรษฐี ด้วยการเล่านิทานคนละหลายร้อยเรื่องไม่ซ้ำกัน เรื่องแล้วเรื่องเล่าจนหมดไส้หมดพุง เพื่อหวังใน ตำแหน่งลูกเขยเศรษฐี แต่เศรษฐีก็ยังไม่พอใจ และอยากฟังนิทานจากคนอื่นๆ ต่อไปเรื่อยๆ ส่วนบรรดาหนุ่มก็เข็ดขยาดไปตามๆ กัน ไม่มีใครมาเล่านิทานให้ฟัง เศรษฐีจึงหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ดังนั้นเศรษฐีจึงคิดอุบายขึ้น และประกาศออกไปว่าหากใครสามารถเล่านิทานไม่รู้จบจะยกลูกสาวให้เป็นรางวัล บรรดาหนุ่มๆ ต่างเริ่ม มีความหวังจึงพากันย้อนมาหาเศรษฐี โดยนำนิทานที่เสาะแสวงหามาจากแดนไกลมาเล่าให้เศรษฐีฟัง นิทานสั้นบ้างยาวบ้าง แต่ไม่ว่าจะยาว อย่างไรนิทานก็ต้องจบลงในวันใดวันหนึ่ง จึงไม่มีหนุ่มคนใดได้แต่งงานกับลูกสาวเศรษฐีสักคน วันหนึ่งหนุ่มพเนจรเดินทางผ่านมาได้ยิน เรื่องเกี่ยวกับนิทานไม่รู้จบ จึงอาสาไปเล่านิทานให้เศรษฐีฟัง"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มียายกับตาคู่หนึ่งปลูกข้าวไว้หลายสิบไร่ ครั้นเก็บเกี่ยวเสร็จก็นำไปเก็บไว้ในยุ้งฉาง แต่ก็ไม่พ้นสายตา นกสองผัวเมียคู่หนึ่ง ซึ่งแอบบินเข้าไปตามช่องโหว่เพื่อขโมยกินข้าวเปลือกของยายกับตาทุกวัน เมื่อตัวหนึ่งบินเข้าไปกินข้าวเปลือก อีกตัวหนึ่งก็จะคอยเป็นยามเฝ้าผลัดกันอยู่เช่นนี้ เป็นเวลาหลายวันหลายเดือนข้าวเปลือกก็ยังไม่หมดยุ้งฉาง ดังนั้นเมื่อนกตัวผู้บินออก ตัวเมียก็บินเข้า ครั้งพอตัวผู้บินเข้า ตัวเมียก็บินออก เมื่อตัวผู้บินออก ตัวเมียก็บินเข้า ครั้งพอตัวผู้บินเข้า ตัวเมียก็บินออก" ชายพเนจรเล่าวนไปวนมาอย่างนี้หนึ่งวันเต็มๆ จนเศรษฐีโมโหรำคาญ จึงเอ่ยถามอย่างไม่พอใจว่า"มันบินเข้าบินออกกันอย่างนี้ทั้งวันทั้งคืน เมื่อไหร่นิทานของเอ็งจะเดินหน้าต่อไปล่ะวะ""ใจเย็นๆ ซิครับ" ชายหนุ่มตอบอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง "ก็ข้าวมันเต็มยุ้งฉางกว่านกจะคาบเอาไปกินหมด มันก็ต้องบินเข้าบินออกนับครั้งไม่ถ้วนซิครับ"เศรษฐีรู้ว่าเป็นกลอุบายของชายหนุ่มที่แกล้งให้ตนฟังนิทานอย่างไม่รู้จบ จึงแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ "เอ็งเล่าได้ข้าก็ฟังได้ มีปัญญาเล่าก็เล่าไป คนฟังสบายกว่าคนเล่าไม่เมื่อยปาก แม้จะหนวกหูรำคาญใจก็ตาม"ฝ่ายลูกสาวเศรษฐีเห็นความมานะอดทนและความเฉลียวฉลาดของชายหนุ่ม จึงยกขันน้ำมาให้ดื่มแก้คอแห้ง ชายหนุ่มครั้งได้พบลูกสาวเศรษฐีก็ประทับใจในความงาม และความมีน้ำใจ จึงมีแรงใจเล่านิทานไม่รู้จบอย่างไม่ย่อท้อ ชายหนุ่มเล่านิทานจนย่างเข้าสู่วันที่สาม เศรษฐีก็เอียนขยาดที่จะฟังแต่ก็ไม่กล้ายอมแพ้เพราะกลัวจะเสียลูกสาว จนกระทั้งเจ็ดวันเจ็ดคืนผ่านไป เศรษฐีก็แทบคลั่งพอๆ กับเจ้าหนุ่มที่คอแหบแห้ง ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้ ผ่านไปจนครบ 15 วัน ชายหนุ่มก็ไม่มีเสียงจะเล่า ต้องเข้าไปกระซิบที่ข้างหูเศรษฐี"เมื่อตัวผู้บินออก ตัวเมียก็บินเข้า ครั้งพอตัวผู้บินเข้า ตัวเมียก็บินออก เมื่อตัวผู้บินออก ตัวเมียก็บินเข้า ครั้งพอตัวผู้บินเข้า ตัวเมียก็บินออก""พอแล้วโว้ย… กูจะบ้าตายอยู่แล้ว""แต่นิทานยังไม่จบนะครับ มาผมจะเล่าต่อ""กูบอกว่าไม่ต้อง เรื่องนี้กูไม่อยากฟังแล้ว" เศรษฐีตะโกนโหวกเหวกอย่างโมโหหงุดหงิดเต็มประดา"เป็นอันว่าผมเป็นฝ่ายชนะ เพราะผมเล่ายังไม่ถึงครึ่งเรื่องท่านเศรษฐีก็เบื่อก่อนแล้ว ความจริงผมมีนิทานขนาดพอดีๆ ที่สนุกสนานอยู่อีกนับไม่ถ้วน เมื่อแต่งงานกับลูกสาวท่านแล้วผมจะเล่าให้ฟังทุกวัน"เศรษฐีได้ฟังว่าที่ลูกเขยบอกว่ายังมีนิทานสนุกๆ อีกมากมายก็ค่อยคายโมโห ส่วนชายหนุ่มก็ได้แต่งงานกับลูกสาวเศรษฐีอย่างมีความสุข