คติธรรมสอนใจ **สอนลูกให้เป็นโจร**

ครั้งหนึ่งยังมีหญิงหม้ายกับลูกสามคนปลูกบ้านอยู่ริมหนองน้ำใกล้ต้นไทรใหญ่ลูกชายคนโตชื่อ สิน ลูกชายคนรองชื่อ สอน ส่วนคนน้อง เป็นหญิงชื่อ สารภี สามีของนางได้ทิ้งมรดกไว้ให้มากพอสมควร แต่เนื่องจากนางชอบเล่นการพนัน ฐานะครอบครัวจึงเริ่มฝืดเคืองและ ยากจนลง อีกทั้งมัวแต่ไปขลุกอยู่แต่ในบ่อนจึงไม่มีเวลาอบรมลูกอยู่มาวันหนึ่งลูกของหญิงหม้ายได้ไปเที่ยวเล่นกันนอกบ้าน และขโมยมะม่วงชาวบ้านกิน อีกทั้งยังขนกลับมาไว้ที่บ้าน หญิงหม้ายเสีย การพนันกลับมาเห็นมะม่วงก็ดีใจ กล่าวชมลูกที่รู้จักหากิน ไม่อดอยาก ลูกๆจึงได้ใจเที่ยวลักของชาวบ้านเรื่อยมา หญิงหม้ายพบเห็นก็ ไม่ดุว่าเพราะเห็นเป็นของเล็กน้อย แม้มีชาวบ้านมาฟ้องก็กลับช่วยลูกแก้ตัวไปทุกครั้งเมื่อโตขึ้นลูกของหญิงหม้ายก็ยิ่งเหิมเกริมลักขโมยข้าวของมีค่าของชาวบ้านไปขายนำเงินมาใช้อย่างฟุ่มเฟือย ครั้นถูกตำรวจจับหญิงหม้ายก็ไปประกันตัว เมื่อลูกกลับบ้านแทนที่จะตักเตือนแต่กลับบอกลูกให้รู้จักทำอะไรให้รอบคอบ เด็กทั้งสามจึงคิดหาทางหนีที่ไล่และ รอดจากการถูกจับได้โดยไม่ทิ้งหลักฐานไว้เลย ในที่สุดวันหนึ่งก็คิดปล้นบ้านเศรษฐีเพื่อจะได้เงินทองมากกว่าไปลักเล็กขโมยน้อยพี่ชายทั้งสองวางแผนให้สารภีปลอมตัวเป็นคนรับใช้เข้าไปทำงานในบ้านเศรษฐี จนเมื่อรู้ที่ซ่อนของทรัพย์สิน ทั้งสามก็นัดวันลงมือที่จะปล้น โดยสารภีแอบลงมาเปิดประตูรับพี่ทั้งสอง ขณะกำลังกวาดทรัพย์สินอยู่ พวกคนงานในไร่ของเศรษฐีมาเห็นเข้า โจรทั้งสามจึงรีบ นำทรัพย์สินหลบหนีไป ต่อมาเจ้าหน้าที่ตามจับ สอนและสารภีต้องอาวุธถึงแก่ความตาย ส่วนสินพี่ชายคนโตรับบาดเจ็บสาหัส หญิงหม้าย ทราบเรื่องก็มาดูเหตุการณ์ นางตรงเข้าไปกอดร่างของสินรำพึงด้วยความรัก บอกว่าลูกไม่น่าทำแบบนี้เลย ทำไมต้องเป็นโจรปล้นทรัพย์ของคนอื่น สินกัดฟันถามว่าแม่ร้องไห้ทำไม ก่อนหน้านี้ที่ลูกเริ่มทำแม่ไม่เคยห้ามปรามแต่กลับยุยงส่งเสริม ครั้นเมื่อลูกเป็นโจรและถูก เจ้าหน้าที่สังหาร แม่ก็ไม่ควรร้องไห้และสั่งสอนอะไรเวลานี้ เพราะมันสายเกินไปแล้ว